ای جان جهان امام باقر، وی قبله ی جان امام باقر
وی کهف امان امام باقر، وی فوق بیان امام باقر
وی نور عیان امام باقر، مولای زمان امام باقر
تو باقر علم کبریایی، تو آینه ی خدا نمایی
تو قبله ی جان انبیایی، حق است که حجت خدایی
ما یکسره درد و تو دوایی ، ما جسم و تو جان امام باقر
تو مظهر رب العالمینی، تو هستی زین العابدینی
عیسای مسیح آفرینی، سر تا قدم آیت مبینی
سلطان جهان، امام دینی، در کون و مکان امام باقر
ای دوستی تو اعتبارم، من آرزوی مدینه دارم
تا روی به درگه تو آرم، تا چهره به تربتت گذارم
شاید به بقیع، جان سپارم، با اشک روان امام باقر
ای قله ی عرش، خاک پایت، ای جان جهانیان فدایت
گلواژه ی وحی در صدایت، تو پادشهی و ما گدایت
چشم همه بر در سرایت، از پیر و جوان امام باقر
افسوس که حرمتت دریدند، بعد از نبی از شما بریدند
در شام، غریبی تو دیدند، ننگ ابدی به خود خریدند
بر قتل تو نقشه ها کشیدند، پنهان و عیان امام باقر
بودی ز حقوق خویش محروم، تا شد جگرت به زهر، مسموم
با یاد تو ای امام مظلوم، گردید قلوب شیعه مغموم
از قبر غریب توست معلوم صد رنج نهان امام باقر
گریه به عزای تو ثواب است، دل‌ها ز مصیبتت کباب است
قبر تو میان آفتاب است، از کینه ی دشمنان خراب است
این حرمت آل بوتراب است؟!، کی بود گمان امام باقر
تو جور و جفای شام دیدی خاکستر و سنگ و بام دیدی
بر نیزه سر امام دیدی، خوشحالی خاص و عام دیدی
بیداد و ستم مدام دیدی، از خرد و کلان امام باقر
ای وصف تو بار نخل «میثم»، وی خاک رهت به زخم، مرهم
وی ریزه‌خور عطات، آدم وی لطف و کرامتت مسلم
در حشر ز آتش جهنم، ما را برهان امام باقر
